Coaching, maatschappelijkwerk en lichaamsgerichte therapie Woerden

Anja

Mijn naam is Anja Gerritsen, ik ben de 50 net gepasseerd, heb 2 dochters en ik ben werkzaam bij de Nationale Politie als bedrijfsmaatschappelijk werker. Daarnaast heb ik deze coachingspraktijk, Coaching Woerden.

Opleidingen en werkervaring

Na de middelbare school studeerde ik af als politicoloog aan de Universiteit. Daarna deed ik een post-doctorale opleiding Internationale betrekkingen aan het Instituut Clingendael.

Later in mijn leven volgde ik de opleiding Lichaamsgerichte therapie bij BodyMind Integration, een instituut in Breukelen.

Als laatste heb ik de HBO-opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening gedaan.

Ik ben nu 18 jaar werkzaam als loopbaancoach en bedrijfsmaatschappelijk werker bij de Politie. Ik werk met politiemensen die vastlopen in hun loopbaan, of die ingrijpende gebeurtenissen hebben meegemaakt waar zij veel last van hebben. Daarvoor heb ik bij verschillende werkgevers gewerkt en mensen geholpen te reïntegreren op de arbeidsmarkt. Van vluchtelingen tot mensen met een uitkering tot mensen met een psychiatrisch verleden.

Persoonlijk leven

Persoonlijk ervaarde ik ook dat mijn leven niet altijd op rolletjes liep. Bij mij manifesteerden de problemen zich vooral in liefdesrelaties. Ik kon goed over mijn problemen praten, maar op een dag wist ik dat ik het daarmee niet meer redde. Het moment dat ik wist dat ik een andere weg moest zoeken om met mijn problemen om te leren gaan, was belangrijk voor mij. Ik was 33 jaar, mijn relatie liep op de klippen. Ik kreeg paniekaanvallen, ik voelde me heel angstig en klein. Ik voelde me machteloos, ik wist niet hoe ik het alleen moest of kon doen.

In mijn zoektocht kwam ik in aanraking met een lichaamsgericht therapeute. Ik leerde van haar hoeveel verschil het maakte als ik anders ging ademen. Ik leerde dat als ik rustig in mijn buik ademde, de paniek vanzelf wegebde... Ik leerde in de sessies mijn paniek op te vangen en te dragen. Ik leerde langzamerhand voor mezelf te zorgen, op eigen benen te staan, niet langer afhankelijk van anderen te zijn.

Ook later, na een zeer ingrijpende verlieservaring in mijn leven, heb ik veel aan lichaamsgerichte rouwverwerking gehad. Het diepe verdriet dat daarmee vrij kwam was nodig om verder te kunnen met mijn leven.

Mijn Visie

Geluk

Ieder mens wil graag gelukkig zijn, maar wat maakt ons nu gelukkig? Daar is veel onderzoek naar gedaan. Daaruit blijkt dat er drie basisbehoeften vervuld moeten zijn om dat ook te worden (buiten de fysieke behoeften als gezondheid, voeding en een dak boven ons hoofd).

1. Relatie: Wij willen er allemaal "bij horen". Bij een ander mens, bij een groep mensen. Wij willen ons welkom voelen, samen zijn, veilig zijn bij de ander.

2. Autonomie: Daarnaast willen we ook zelfstandig zijn. De regie hebben over ons eigen leven, verantwoordelijkheid dragen daarvoor.

3. Competenties: Wij willen graag iets doen waar we goed in zijn en waar we energie van krijgen. We willen daar liefst ook waardering voor krijgen.

Relaties

Vriendschappen, familie, relaties, liefde zijn wezenlijk in ons leven. Kinderen die eten krijgen maar geen genegenheid, geen liefde, die sterven.

Maar hoe belangrijk liefdes-, en vriendschapsrelaties ook voor ons zijn, het is soms erg ingewikkeld om deze goed en gezond te houden. De gevoelens van stellen met relatieproblemen zijn bijvoorbeeld vaak heel intens en lijken erg ingewikkeld. We kunnen elkaar erg gelukkig maken, maar ook heel pijnlijk raken. We kunnen ons heel geliefd voelen door de ander, maar ook diep gekwetst. Dit is niet omdat we niet van elkaar houden of om elkaar geven, maar vaak omdat we in verwijten belanden, terwijl we juist nabijheid verlangen. We doen vaak zo ons best, en voelen ons toch niet gezien, geliefd of gewaardeerd door de ander. Er ontstaat frustratie en ruzie. We voelen ons eenzaam in de relatie. In vriendschapsrelaties of onder collega's is de heftigheid van conflicten vaak minder intens, maar kunnen ook dergelijke problemen ontstaan.

De beroemde Britse psychiater John Bowlby wist in de jaren vijftig al dat het voor kinderen van het grootste belang is om zich veilig aan iemand te kunnen hechten. Weten dat je altijd gesteund, geliefd en veilig zult zijn is voor kinderen van levensbelang.

In navolging van Bowlby heeft Sue Johnson veel onderzoek naar relaties gedaan. Zij schrijft in haar boeken dat de behoefte aan veilige hechting niet stopt als we volwassen worden. Terwijl tegenwoordig de norm is dat we als volwassenen op eigen benen moeten staan, zelfstandig moeten zijn, blijkt dat we net als vroeger behoefte hebben aan veiligheid in de relatie met de "ander".

Als we in onze relatie signalen denken op te pikken van de ander dat deze er "niet voor ons is" kunnen we ons net zo bedreigd voelen als toen we als kind onze moeder kwijt waren. We kunnen net zo in paniek raken als dat kind, soms alsof de grond onder onze voeten is weggeslagen. We worden dan boos of we trekken ons terug. Maar eigenlijk zeggen we tegen onze partner: "Ben je er voor me? Is het veilig? Kan ik op je rekenen?" Veel relatietherapievormen richten zich op beter communiceren met elkaar en onderhandelen. Maar wat blijkt: we willen helemaal niet leren onderhandelen en redelijk zijn. We willen ons veilig verbonden voelen met onze partners en de mensen om ons heen. Vanuit die bedding (die kan veranderen, want vrienden en partners komen en gaan soms ook weer) kunnen we als zelfstandige volwassenen functioneren.